The House (Film, 2022) - MovieMeter.nl (2025)

+ Mijn Films

• On Demand:

• Bekijk via Netflix
• Niet beschikbaar op Pathé Thuis
• Niet beschikbaar op Videoland
• Niet beschikbaar op Amazon Prime
• Niet beschikbaar op Disney+
• Niet beschikbaar op Google Play
• Niet beschikbaar op meJane

Mabel (stemrol)

Raymond (stemrol)

Penelope (stemrol)

Isobel (stemrol)

Mr. Thomas (stemrol)

Great Aunt Eleanor (stemrol)

Aunt Clarice (stemrol)

Uncle Lucien (stemrol)

Van Schoonbeek (stemrol)

Developer (stemrol)

Ik vind het juist schitterend. Ik vond Ce Magnifique Gâteau! (2018) van Emma De Swaef en Marc James Roelsook erg mooi.

Ik ga The House vanavond kijken, ik ben benieuwd! 🙂

Schitterend gemaakt, daarom bleef ik ook hangen bij deze film.

De verhalen zijn wat magertjes, maar de uitvoering top !

3.0 ***

Verwacht geen samenhang: het zijn 3 totaal verschillende losstaande verhalen. Er is slechts 1 overeenkomst: jawel, een huis.

De sfeer verschilt dan ook behoorlijk per verhaal. De 1e is creepy, de 2e onbeholpen en de 3e moralistisch. Hoewel het uiterlijk bij de 1e het minste is -die gekke gezichtjes-, beklijft die het beste, qua mysterie. Wat overeenkomst is dat het redelijk los voelt qua verhaal, weinig kop en staart. Hier en daar valt er even te lachen, voor de rest moet het het vooral van de kunst van stop-motion hebben.

Op de valreep een leuk tussendoortje.

Fantastische surrealistische film over vervreemding met geweldige droogkomische humor. Drie geheel verschillende verhalen die toch erg goed bij elkaar passen. Elk verhaal begint heel sober, maar loopt dan op geheel eigen wijze uit de hand.

Het eerste verhaal is typisch De Swaef en Roels. De poppen zijn erg herkenbaar hun stijl. Misschien zijn het wel dezelfde poppen als uit hun eerdere films. Het verhaal neemt een hele verrassende en hilarische wending.

Het absurdisme van het tweede verhaal heeft wel wat weg van Wes Anderson's Isle of Dogs en ook wel wat van Lynch.

Het laatste verhaal is weer een voltreffer, met een heel eigenaardige sfeer en wederom een leuke anti-held.

Ook van mij 4 sterren. Heerlijk eigenzinnig stop-motion horrormysterie. Stilistisch verschillen de 30 minuten van deze anthologie wel van elkaar, maar verwacht ingrediënten als Gotiek, inderdaad Wes Anderson en David Lynch en wellicht wat bedorven Kafka; wat al met al een ontsporend, unheimisch cocktailtje maakt.

De Swaef en Roels eerste hoofdstuk maakte op mij de meeste indruk, en dit is de derde 4* waardering die dit duo van mij krijg na Oh Willy… en Ce Magnifique Gâteau! (2018). Ook het tweede deel is erg de moeite, waarbij een huisbezichtiging heel bizar uit de hand loopt. Het slotstuk deed me relatief het minst, al maakt de animatie en het productiedesign het wat slappe verhaaltje voor een groot deel goed.

Ik bleek Min Börda (2017) / The Burden van Niki Lindroth von Bahr (die het 2e deel maakte) in 2020 reeds op te hebben gescharreld, maar had het nog niet gezien. Ik gok zo dat dat haar ticket hier naartoe is geweest, ook een vrij absurd maar tof werkje. Nu Poles Apart van Paloma Baeza nog ergens vandaan zien te plukken. Hulp is welkom.

4*

Ja, hier kon ik wel van genieten zeg. De drie verhaaltjes delen enkele onderliggende thema's, maar zijn qua toonzetting en uitwerking geheel verschillend van elkaar. Iets wat ik wel fijn vond werken. Het eerste hoofdstuk is pure waanzin en naargeestigheid. Stop-motion horror, die tegelijkertijd duister sprookjesachtig, surrealistisch, bevreemdend en huiveringwekkend is. Mooi hoe je als kijker volledig in het diepe wordt gegooid, en uiteindelijk weinig uitleg krijgt. Visueel prachtig gemaakt. Dit hoofdstuk was achteraf gezien zeker m'n favoriet. Het tweede verhaaltje was hierna eventjes wennen en moest wat op gang komen, maar gaat na een tijdje ook een heel fijne kant uit. Ietsje meer humor, maar vooral absurdistische en bizarre trekjes. Tegen het einde aan opnieuw heel verontrustend, dit keer op een ietwat kafkaëske manier. De invloed van onder andere Lynch is inderdaad niet ver weg. Ook bij het eerste verhaaltje moest ik overigens soms denken aan Lynch' kortfilms. Het derde en afsluitende hoofdstuk sta ik wat onverschilliger tegenover. Nog steeds mooi geanimeerd, en het prima stemmenwerk maakte van de meeste personages vrij aandoenlijke creaturen. Maar verhaaltechnisch, thematisch en gevoelsmatig sleepte het me minder mee, en kon ik er minder mee aanvangen dan met de andere twee verhalen.

Maar in z'n geheel is dit dus echt geslaagd, heel mooie productie. Lekker artistiek en eigenzinnig, vreemd maar ook gewoon pakkend en fascinerend. Het eerste verhaaltje krijgt een 4*, numero 2 een 3.5* en het laatste hoofdstukje een dikke 3*. Dat geeft dan een mooie balans. Ik zeg geen nee tegen meer van dit.

Vreemd maar goed.

Dit soort films kijk ik meestal een stuk eerder, maar ik heb voor een tijd even een Netflix-pauze genomen en besloot pas terug te gaan toen ik onderweg was naar Oostenrijk. The House werd tijdens die tocht bekeken en ik kan moeilijk zeggen dat het geen goede film was. Het helpt dan ook dat er sprake is van een aparte stilering.

Deze film verdeelt zichzelf over drie korte verhaaltjes die zich allemaal op dezelfde locatie afspelen. Je zal denken dat dezelfde regisseurs een zelfde soort tonen aanhouden, maar dat is juist wat The House leuk maakt. Elk verhaaltje is een eigen genre. Het begint als een sfeervolle horrorthriller, daarna komt een komisch verhaaltje om te eindigen met een wat sentimenteler en hallucinanter stukje.

Ik moet zeggen dat ik de grootste liefhebber ben van het eerste verhaaltje. Is qua animatie het knapst in elkaar gestoken en blijft door het mysterieuze verloop altijd boeiend. Ietwat ouderwets en de stemmencast is niet zo sterk, maar verder knap in elkaar gestoken en een stukje dat de sfeer perfect weet te hanteren. Het einde ervan verrast compleet. Kan dit verhaaltje makkelijk een 4,0* geven.

De twee andere verhaaltjes vond ik niet zo sterk als de eerste, maar nog steeds top. Ze interesseren iets minder en zijn niet zo gedetailleerd als het eerste stukje, maar de animatie blijft nog altijd knap en zeker het laatste stukje kent een sterk einde. De verhalen passen naar mijn inzien niet helemaal achter elkaar, maar dat neemt niet weg dat elk stukje eigenzinnig en apart genoeg is om niet te vervelen.

Ik vond het een leuke verrassing. Netflix is best lekker bezig de laatste tijd. Weten weer de juiste regisseurs een platform te geven om hun talenten direct te presenteren aan een groot publiek. Wie denkt dat alle verhaaltjes eenzelfde toon aan zullen houden zijn gedoemd bedrogen te worden, maar wel wacht je niettemin een vermakelijke en aparte film op van een aantal talentvolle makers.

Altijd fijn om een werkje van Emma De Swaef te zien. Deze animatiefilm / stop motion herbergt 3 verhaaltjes waarvan de eerste duidelijk van haar hand is. Die wollige figuurtjes zijn gewoon erg geweldig gedaan. Niet alleen de poppetjes zelf, maar ook de andere details zijn erg knap gereconstrueerd. Denk bijvoorbeeld maar aan het haardvuur.

Het is ook vooral het eerste verhaaltje dat veruit het beste is van de drie. Qua sfeer, uitwerking en verhaal steekt het er langs alle kanten bovenuit. Lekker mysterieus waarbij een gezin zijn ziel lijkt verkocht te hebben aan een soort duivel en hiervoor de tol betaalt. De film had onder meer wat elementen mee van bijvoorbeeld The shining.

De andere twee filmpjes vond ik zoals de meesten hier een stuk minder. Het tweede viel nog wel mee met die ratten, maar met het derde kon ik jammer genoeg niet veel. Jammer dat het eerste deel niet verder uitgediept werd, er was nochtans nog veel ruimte voor een langere plotontwikkeling.

Een merkwaardige en kunstzinnige animatie.

Wel orgineel

Het eerste luik is in mijn optiek het beste.

Het tweede luik en derde luik iets minder.

Maar zeker de moeite waard.

De poppen zijn mooi en knap gemaakt

De verhalen wat magertje.

Maar zonder meer knap gemaakte animatie.

Vlaanderen leerde Emma De Swaef kennen met het bekende stressmannetje van de Lijn 'Hier nen euro' van eind 2013 dat nog steeds hier en daar opduikt. Met de film Ce Magnifique Gâteau leverde ze opnieuw een film van 45 minuten af. Dat verhaal bestond ook al uit 5 verhaallijnen. Voor een langspeelfilm als The House werd dan ook opnieuw beroep gedaan op een combinatie van 3 verhalen. Het konden ook aparte kortfilms zijn, maar het geheel brengt hen wel meer in de kijker.

Animatie met de gekende poppetjes die zorgen voor een zeer eigen stijl, ook al is stop-motion wel meer gedaan. De verhalen hebben ook een donkere kant. Hopelijk krijgen we hier meer van te zien.

Tof!

Erg knap gemaakt drieluik. Drie verhaaltjes die niets met elkaar te maken hebben, maar wel met elkaar verbonden zijn - in verschillende periodes. Het zorgt voor afwisseling, in sfeer, in stijl, in tempo. Toch is het een 'logische' film. Een favoriet deel heb ik uiteindelijk niet. Dat eerste, naargeestige deel is echt top in hetgeen het wil zijn, maar dat vind ik van die andere eigenlijk ook. Dat laatste deel heeft misschien net wat te veel last van een moraaltje en is minder abstract, maar ook dan is het nog een waardig slot voor deze originele en visuele pracht.

3,5

Dit was een bijzondere animatiefilm. Het waren eigenlijk 3 verschillende verhalen met een gemeenschappelijk element: huizen. De verhalen waren wel oké, maar wel opmerkelijk en redelijk donker van toon, zeker het eerste verhaal.

De animatiefilm was non-stop, maar toch wel mooi gemaakt. Dit was toch ook wel de grootste troef.

Toch een animatiefilm die een eerder ouder publiek zal aanspreken.